Het liefste Pietje

Taaipopjes-Test-Piet

Is dit niet het liefste Pietje op de wereld ? Ik vond hem gisteren bij de Sinterklaas intocht met een taaipopje in zijn hand. Ik heb hem gehouden, dat snap je natuurlijk wel.

Sint is gisteren na zijn aankomst in Kampen natuurlijk linea recta naar Heusden gevaren en wat hadden we een geluk met het weer. Het was prachtig en de intocht was weer een groot feest.



Sint en Pieten varen de stadshaven van Heusden binnen

We are Back !

Het was een beetje stil hier de afgelopen tijd, maar ik had het even te druk met Troy, mezelf en weer op mijn pootjes terecht komen. Dat begint te lukken. In ieder geval hebben Troy en ik sinds Troy zijn 2e verjaardag op 31 mei weer een eigen huisje en dat voelt errug lekker na 2 jaar uit de koffer leven.
Het is nog niet helemaal af, maar wel bijna. Ik heb tegenwoordig weer internet, dus wil deze blog weer gaan bijwerken en een beetje bijhouden. Eerst nog even wat gordijnen naaien en verven, maar het begin is er.

Tot gauw, dan kom ik terug met foto's.

Hiep Hiep Hoera

Vandaag is de grote dag, dat Troy zijn eerste verjaardag mag vieren. Groot feest ! Geen tijd om te bloggen dus. We moeten taart eten en kadootjes uitpakken, druk, druk, druk. Later zullen we de feestvreugde in bloggerij omzetten. Felicitaties zijn uiteraard van harte welkom. Wij gaan alvast zingen: Er is er één jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien; Troy is 1 !!!

Mamadag

Vandaag was het mijn eerste echte moederdag. Een bijzondere ervaring. Een jaar geleden zat Troy nog veilig in mijn buik en nu maakt hij de wereld onveilig. Nee, ik zeg het verkeerd; de wereld lijkt onveilig nu Troy rond kruipt en begint te staan. Hij trekt zich al op aan tafels, stoelen, de spijltjes van de box, hij klimt de trap op en begint met ondersteuning zijn eerste stapjes te zetten. Superstoer en trots dat hij er bij kijkt ! Maar ook elke dag valpartijen, tranen met tuiten en de eerste blauwe plekken op zijn lijfje zijn een feit. Het ergste is; ik probeer hem uiteraard te behoeden, in ieder geval voor ernstig letsel, maar elke keer dat ie wel valt, en vooral als het hard gaat, voel ik het ook en wie weet nog wel harder dan Troy.
Hij is zo lekker ondernemend, maar af en toe hou je je hart vast. Ik ben blij dat je er naar toe kunt groeien dat ze op een dag 16 zijn en te veel gas geven op hun opgevoerde brommertjes; dan hou je pas echt je hart vast.
Ja, het was effe geleden dat ik heb geschreven. De wil is er, maar de tijd ontbreekt. Mijn peuter houd me de hele dag zoet en er is te weinig tijd in een dag om alles gedaan te krijgen wat er in het huishouden moet gebeuren. Ik neem aan dat andere moeders en vaders dit fenomeen wel kennen. Als ik dan ’s avonds eindelijk afgepeigerd op de bank plof is er alleen nog maar energie over voor een beetje apathisch naar de beeldbuis staren en heel burgerlijk (shock) naar "densing wiz de sters" kijken. Ik ben voor Barbara en Marcus, ben benieuwd of ze straks winnen. Ja dus, weten we inmiddels. Leuk !
Anyway, Internetten komt dus weinig meer van en beperkt zicht tot huizenjacht (nog steeds, maar ik heb al wel een eigen kamer dus het gaat vooruit) en mail checken. Mijn sociale leven ligt op zijn gat en niet uit desinteresse, maar pure uitputting. Mijn persoonlijke verzorging moet er ook regelmatig onder lijden, dus ik heb voor moederdag dan ook een ladyshave gekregen. Subtiele hint ? Ach, mijn snor en borsthaar zijn al weer in een leuk vormpje getrimt.
Als moeder krijg ik dan ook wel iets bijzonders terug voor al die ontberingen: de stralende lach van mijn 11 maanden jonge zoon en geloof me, daar kan niets tegen op. Zo’n lach met 8 tandjes en waarbij hij geregeld over mij heen kwijlt, maar dat mag allemaal. Troy kan ook lekker schaterlachen en kletsen in zijn brabbeltaaltje. Ook prachtig is het als hij met veel kabaal en enthousiasme naar me toe komt kruipen als ik vraag:"Kom je naar mama ?" En zijn gegiechel als ik met hem "Densing wiz de sters" nadoe en met hem door de kamer dans, hem de lucht in gooi (dat moet dan de lift voorstellen) plus luidkeels meezing.
Ik mag dan wel moeder zijn geworden, maar ik had nog geen plannen om nou ineens normaal te gaan doen.

Vandaag dus Mammiedag. Troy heeft zijn mama en oma mee uit eten genomen bij de Pannekoekenbakker in Heusden (toch redelijk normaal, maar laat mij in de waan). Mama moest betalen natuurlijk, maar ik trek het later wel van zijn zakgeld af, gna gna. Het was erg leuk in ieder geval. Troy had het vreselijk naar zijn zin; al die mensen en kinderen, al die indrukken. Hij zat ook met iedereen te flirten. Contact maken is voor Troy geen probleem. Hij kreeg een kleurplaat en potloodjes en samen hebben we lief zitten kleuren, zoals je op de foto kunt zien.

Troy gebruikt de potloden nog als een hamer, maar oefening baart kunst en … ja, op moederdag kan deze opmerking niet uitblijven;...kinderen….
Tot binnenkort ! Wanneer blijft altijd een verrassing, maar ik probeer zo rond Troy zijn verjaardag ook even van me te laten horen.

Liefs Boriginal en Troy

FRIS HET NIEUWE JAAR IN

Allereerst iedereen de beste wensen voor 2006 ! Het wordt een succesjaar, ik voel het aan mijn badwater. Uiteraard zijn we 2006 fris gewassen begonnen. Troy gaat graag in bad. Echter lag hij vorig jaar nog redelijk stil; dit jaar spettert hij mama door en door nat. En een lol ! Heerlijk, maar ik ben voorbereid en uitgekleed tijdens Troy zijn bad. (Ja, zijn ook foto’s van, ligt er aan wat jullie betalen…)
Het mooie badeendje zwom onder de kerstboom overigens, met dank aan oma, die de kerstman had getipt. De jaarwisseling hebben Troy en ik heelhuids doorstaan. Ik heb de jaarwisseling bij mijn moeder doorgebracht in een het zeer gespannen plaatsje Heusden. Gespannen, want dit jaar is daar de postcode loterij gevallen. Mijn moeder had geen loten, anders had ze zeker een leuk bedragje gewonnen. Als troost hebben we een staatslot gekocht en vet gewonnen: 25 euro ! A.s. dinsdag voor de herkansing, we hebben onze prijs weer vergokt aan nieuwe loten. Geld maakt niet gelukkig, maar het helpt wel, laten we eerlijk zijn. Dus massaal duimen graag. Vol bijgeloof eindigt mijn lot op 13, brengt geluk. Mijn vorige lot eindigde op 77 en dat was geen vetpot, dus omdat alles averechts loopt in mijn leven moet dan volgens Murphy’s wetgevingen die 13 nu mijn geluksgetal zijn. We zullen zien…
Maar goed, back to 2005, de laatste avond…
Troy was fris gewassen, tandjes gepoetst en lag om half negen lief te slapen, ik had er geen kind aan. Echter in Heusden houden ze van vuurwerk; daar kan menig grote stad jaloers op zijn wat daar werd afgestoken. Dat begon ’s morgens al, dus mijn moeder had heel wijs de brievenbus dichtgemaakt met een blok hout. Vroeger stopten ze wel eens rotjes bij ons door de brievenbus, weet ik nog, dus geen overbodige maatregel hier. Sommigen hadden al een behoorlijk voorschotje op hun postcodeloterijprijsje de lucht in geknald in ieder geval, nog voordat het nieuwe jaar ingeluid kon worden. Een jaar geleden zat ik in mijn T-shirtje op een warm strand in Nieuw Zeeland naar een vuurwerkshow te kijken….zucht…Troy zwom nog veilig in mijn buik… Heimwee naar verre stranden…
Enfin, Troy sliep aanvankelijk door het hartstochtelijk geknal heen, maar mijn kind is natuurlijk niet gek, dus werd hij om half twaalf wakker, op tijd voor het grote feest; zijn eerste jaarwisseling.
Hij vond het vuurwerk gelukkig niet eng. Bij het aftellen had ik Troy in mijn armen. Een goed begin van het nieuwe jaar. Vanuit het slaapkamerraam van oma heeft hij geboeid gekeken naar het kleurrijke lichtspel. Zijn eerste oud en nieuw; een mijlpaal ! GELUKKIG NIEUW JAAR !
En op 1 januari was het dan zover; de postcodeloterij prijs werd bekendgemaakt en uitgereikt. Ondanks dat mijn moeder geen lot had, besloten we toch een graantje mee te pikken van de festiviteiten. Er stond een grote tent en er waren een aantal artiesten en bovenal; gratis hotdogs, daar doen we het voor.

Jan Smit

Weer een mijlpaal: Troy heeft voor het eerst Jantje Smit gezien ! Nu ben ik persoonlijk niet zo’n fan van dat soort volksmuziek, maar de sfeer was erg gezellig en Troy vond het prachtig. Hij zat op mijn schouders, dus hij had het beste uitzicht. Een vriendin van mijn moeder had vier loten en die was dus erg blij met haar prijs. We waren ook erg blij voor haar. Zij is een leuk mens, dus ze verdient het echt.
Ook heb ik Hennie Huisman en Martijn Krabbé nog gezien toen ik met mijn fototoestel inzoemde…
Wel apart; die mensen bestaan toch alleen op TV ? Ik heb Hennie Huisman als kind al eens de hand geschud in het Efteling theater. In de goede oude Playbackshow-tijd. Er werden daar voorrondes gehouden geloof ik. Mijn moeder wilde een foto maken van mij en Hennie, maar haar camera weigerde dienst, dus ik kan het niet bewijzen. Hennie werd wel erg ongeduldig kan ik me herinneren en mijn moeder maar zenuwpezen met die camera, zonder succes. Maar nu dus een herkansing met mijn eigen camera...Jippie !
Inmiddels schijnen er al mensen in psychotherapie te zijn gegaan omdat ze niet weten wat ze met het geld wat ze hebben gewonnen moeten doen. Als ik psychotherapeut was dan wist ik het wel; Bagwhannie herboren.
Maar ja, ik klaag niet; mijn hoofdprijs lacht me iedere dag vrolijk toe met vier hagelwitte tandjes. Dat is onbetaalbaar en daar kan geen miljoen tegen op. Toch nog steeds graag massaal duimen a.s. dinsdag…

Troy en ik op miljoenenjacht

Kristmus Speszjall

Ja, ja, lang geleden weer ! Ik heb niet zoveel tijd meer om te internetten als alleenstaand moeder. Maar hier is dan onze kerstspecial. Geniet ervan, want ik doe dit tussen de bedrijven door van luiers verschonen, in badje doen, luier verschonen, poepbillen wassen, rug zit ook onder, dus maar weer in badje doen, in slaap wiegen, gauw de was ophangen en die andere drie manden vol weg strijken, in slaap wiegen poging twee, verder met de was, uit bed halen, luier verschonen, in de box leggen, hapje maken, uit de box halen, in de kinderstoel wurmen, hapje voeren, gezichtje en handjes schoonmaken, uit de kinderstoel, luier verschonen, in de box, eten koken, uit de box en in het speeltoestel in de keuken, verder eten koken, oké, dan op het aanrecht in de maxi-cosy met een speeltje, aardappelen afgieten, speeltje oprapen, aardappelen verder afgieten, speeltje oprapen, groente afgieten, speeltje oprapen, vlees omdraaien, met een zucht het speeltje negeren, eten opscheppen, speeltje toch maar oprapen, luier verschonen, poepbillen wassen, Troy in de box, koud geworden eten opwarmen in de magnetron, heel snel eten, Troy uit de box halen op schoot nemen, spelen, Troy in de lucht gooien, hop paardje hop spelen, nog meer in de lucht gooien, liedjes zingen, nog meer in de lucht gooien, Troy op schoot laten wippen, luier verschonen, in slaap wiegen….Etcetera
Maar oh wat hou ik van hem ! Het is het allemaal waard, maar zoals jullie nu wel snappen blijft er ECHT weinig internettijd over op een dag. Dit om misverstanden te voorkomen.

Het gaat goed met Troy; hij groeit als bamboe. Hij is nu rond de 11 kilo en is 73 centimeter lang; erg groot voor een kind van bijna 7 maanden. Ja, het gaat heel erg hard. Gisteren lag ik de weeën nog weg te puffen en moet je nu eens kijken ! Troy is ook een vrolijk kind, lekker lachen en giechelen, vooral als mama in zijn buik bijt. Ja, dat is kindermishandeling, so sue me !
Troy en ik zitten samen op babyzwemmen. Dat is elke woensdag een half uurtje lekker een beetje spartelen in het water. Ontzettend leuk ! Echt genieten en ook leuk voor de contacten met andere kindjes en ouders.
Verder heeft Troy zijn eerste tandjes; twee onder, die heeft ie al bijna 2 maanden, en boven komen er nu ook twee door. Van die tandjes onder had hij gelukkig weinig last, maar de tandjes boven bezorgen hem toch wel wat pijn. Aangezien hij nog niet kan zeggen dat ie pijn heeft, zet hij het dan onaangekondigd op een schreeuwen. Dit tot groot verdriet van mijn trommelvliezen. Ik vind het wel zielig en troost hem zo goed als ik kan. Troy ook, niet alleen het desbetreffende trommelvlies.
Verder is Troy begonnen met hapjes eten. Borstvoeding krijgt hij ook nog steeds.
Eerst gaf ik hem rijstebloem met moedermelk, omdat hij net een darminfectie had gehad dus rustig aan beginnen en daarna ging ik voorzichtig eens wat fruit proberen. Vind ie niet lekker, fruit. Vreemd kind. Hij is wel gek op worteltjes, aardappel, doperwtjes, broccoli en mais. Appel gaat, als je het maar met Liga mengt. Banaan en peer vind ie om te gruwelen. Zul je altijd zien; tijdens de zwangerschap kon ik de bananen niet aangesleept krijgen. Troy heeft het zich natuurlijk tegen gegeten toen hij nog een Tiki was.
Toch is het allemaal nog wennen; echt eten. Troy krijgt nu twee hapjes per dag; een fruithapje en een groentehapje. Bij elk vooruitzicht op een hapje zit hij vrolijk met zijn beentjes te wiebelen in de kinderstoel. Het slabbetje gaat om en zijn lach wordt groter en ja hoor, eindelijk, daar komt mama met het hapje. Enthousiast hapt hij toe. Dan de eerste hap… Dat is nog vaak een teleurstelling voor hem en bedenkelijk zit hij dan te smakken, zo van:”Mama, wat geef je me nou weer te eten ?”. Als het zwaar tegenvalt begint hij halverwege het hapje te huilen en te jengelen; dan wil hij de borst. Eenmaal aan de borst zucht hij innig tevreden; eindelijk echt eten. Met kerst dus lekker aan de tiet, iets anders wil hij niet. Zo denken meer mannen er over, ik weet het.
Rest mij nog te zeggen: allemaal hele gezellige kerstdagen toegewenst en mocht ik niet meer kunnen bloggen, ook alvast de beste wensen voor het nieuwe jaar.

december 2005